13. Maska

Wstawiam dzisiaj,bo wyjeżdżam jutro z samego rana i nie wiem czy wrócę na czas,by opublikować w niedzielę.
Zapraszam :
*****

-Te zasłony to zwykłe gówno -Jęknął Lambert przecierając oczy na którą padały promienie słońca. Leżał na brzuchu wpatrując się przez pewien czas w podłogę. Po chwili jednak zamknął ponownie oczy unosząc rękę z zamiarem ułożenia jej na drugiej poduszce,lecz natknął się na szorstką skórę policzka. „Super Adam, znowu przeleciałeś biednego Tommy;ego. Prawdziwy z Ciebie... Jednak w pewnym momencie urwał monolog toczony we własnym umysłem,a uśmiech spełzł z Jego twarzy. Wystraszył się. Nie wierzył w to co się działo. Dłoń powędrowała na twarz tej osoby. Lekko rozchylone,miękkie usta...Po chwili poczuł oddech na pacach. Oczy...Nie zbyt długie rzęsy. W pewnym momencie nie wytrzymał i uniósł wzrok na mężczyznę obok siebie. „Brad...To Brad.” rozbrzmiał głos w głowie wokalisty „co do diabła on tu robi?!”- brunet starał się przypomnieć sobie jakieś szczegóły z wczorajszego wieczoru. Gdy po upływie kilkunastu minut flashback z kilkugodzinnej przygody wparł w Jego umysł,łzy dostały się do Jego oczu.

-Gdzie Tommy...-szepnął tylko sam do siebie wybiegając z salonu. Włożył buty i ,po drodze do drzwi wyjściowych złapał w locie kurtkę trzaskając drzwiami.

* * *

Tommy siedział w kuchni przyjaciela i zajadał się zupką chińską. Ku Jego zdziwieniu dopisywał mu apetyt.

-Raff, może jeszcze wszystko przemyślisz?

-Tłumaczę Ci,ze przemyślałem. Ravi zamówił mi lot,wracam do kapeli, za tydzień wyjeżdżają na kilka koncertów, powiedział,ze z nieba mu spadłem.

-Bez Ciebie ten zespół nie będzie taki sam.

-Ze mną też za dobry nie był -rzekł uśmiechając się szeroko.

-A co z Adamem?

-Dla mnie nie istnieje.

* * *

-Jeśli to potrzebne mogę dać Jego zdjęcie, cokolwiek.

-Proszę pana,zaginięcie można zgłaszać trzy doby po fakcie, jest to przecież dorosły człowiek.

-Powtarzam,panie władzo, on nie wie co robi, jest pod wpływem emocji,na pewno zrobi jakieś głupstwo.

-Trzy doby. Nic więcej nie mogę panu powiedzieć. -Lambert odwrócił się na pięcie trzaskając drzwiami komisariatu i udał się w stronę domu Pittman'a. Być może przyjaciel mu pomoże. Stając u progu Jego drzwi usłyszał znajomy głos. Dreszcze przeszły po Jego plecach. Zapukał do drzwi czekając aż się otworzą. Usłyszał tylko „Jeżeli to on, to mnie tu nie ma.”

-Czego tu szukasz,Adam? -rzekł zgorzkniale niższy mężczyzna -Chyba nie masz tu czego szukać.

-Mogę wejść?

-Wiesz...-Monte zastawił swoją osobą drzwi w całości – Nie bardzo.

-Wiem,że jest u Ciebie.

-Adam. Nie możesz wejść.

-Ale Monte...

-Do zobaczenia jutro na próbie -uciął gitarzysta trzaskając drzwiami. Kanadyjczyk wpatrywał się chwilę w wizjer,po czym chowając twarz w dłoniach udał się do swojego mieszkania.

* * *

„Sweet dreams are made of this.Who am I to disagree? Travel the world and the seven seas...Everybody's looking for something.” -Te słowa grały w słuchawkach Ratliffa udającego się na lotnisko. Szedł przed siebie mocno zaciągając się dymem papierosowym,który drażnił Jego oczy i gardło. „Some of them want to use you,some of them want to get used by you...Some of them want to abuse you,some of them want to be abused. ” Jego telefon zadzwonił po raz kolejny tego dnia. Postanowił odebrać,lecz nie dał rozmówcy dojść do słowa

-Dla mnie nie żyjesz,rozumiesz?

-Tommy,ja...

-Nie istniejesz! Niech to dotrze do Ciebie. Idź i udław się penisem Bell'a,a o mnie masz zapomnieć tak jak ja o Tobie.

-Tommy, ja chciałem....

-Nienawidzę Cię,rozumiesz? Nienawidzę.

-Tommy, kocham Cię! Proszę, porozmawiaj ze mną!

-Żegnam -warknął rozłączając się. Włączył w telefonie tryb samolotowy i włączył kolejną piosenkę Mansona. Wyciągnął z paczki kolejnego Chesterfielda i odpalił go zaciskając oczy podrażnione bladym dymem.

-Co ten dupek sobie wyobraża...-wyszeptał pod nosem przechodząc na drugą stronę ulicy. Nie zadał sobie nawet trudu,by rozejrzeć się czy z drugiej strony nic nie nadjeżdża. Minął zaledwie ułamek sekundy, a w Jego ciało uderzył rozpędzony samochód osobowy. Ratliff poczuł przeszywający Go ból w okolicy brzucha,zaczął głośno skomleć. Kierowca wybiegł z samochodu klękając przy basiście.

-Nic panu nie jest?

-Adam... Zadzwoń po Adama -jęczał Ratliff trzymając się za brzuch,po chwili zaczął kasłać i pluć krwią. Z każdą sekundą ciemniało mu w oczach,powtarzał ciągle imię wokalisty. Kierowca zadzwonił po karetkę. Tommy stracił przytomność. Przebudził się na kilka sekund w karetce. Widział krążących się koło niego pielęgniarzy,aplikujących mu kroplówkę. Przewrócił głowę czując maskę tlenową na swoich ustach i nosie. Ostatnim obrazem przed kolejnym omdleniem, był dla basisty widok błękitnych tęczówek z miłością i zarazem przerażeniem wpatrujących się w Jego twarz.